Depresja, Ja i on

Mówią że czas leczy rany u mnie czas powoduje że widzę więcej niż wtedy...mam 35lat i depresję często myślę o śmierci o tym że już na mnie czas, nie chce żyć dalej w poczuciu strachu. Boję się każdego dnia, boję się otwierać oczy rano. Mimo że tęsknię za Babcia i Dziadkiem bo to z Nimi mam najlepsze wspomnienia z dzieciństwa chciałabym móc spotkać się z Nimi już. W wieku 21lat zmarła mi Mama i mimo że nigdy nie byłam dla Niej córka to i tak tęsknię za tymi momentami gdy choć czasem była dla mnie Mama. Kiedyś przeczytałam że śmierć opłakujemy tylko dlatego że boimy się zostać sami ja płacze nad swoją ułomnością nad tym że nie potrafię powiedzieć ludzia którzy doprowadzili mnie do stanu depresji jakimi strasznymi ludźmi są dla mnie i że to jak bardzo chcieli pokazać mi jak beznadziejna jestem sprawiło że jestem tak doskonałą we wszystkim co robię ale nie potrafię im jeszcze tego udowodnić. Przyjdzie czas mam nadzieję że zdążę pokazać im co stracili zanim odejdę....

Mialam plany, marzenia które mnie napędzały...dziś nie mam nawet sił myśleć. Zabiło mnie dążenie do bycia doskonałą w Ich oczach, w oczach najbliższych mi ludzi. Zabiło mnie podcinanie skrzydeł przez najbliższe osoby.
Dzis nie chce mi się żyć, nie chce żyć sama że sobą nie cierpię bycia tak perfekcyjnie idealna jak Oni wszyscy chcieliby żebym była.

Mam żal do osób które mnie zostawiły w najtrudniejszych momentach Mojego życia...
Mamo nigdy nie byłam dla Ciebie wystarczająco dobra,nigdy nie byłam chuda tak jakbyś chciała, nigdy nie byłam podobna do mojego Brata, nigdy nie byłam Nim... to od tego się zaczęło to Mój Brat był Twoim synem a ja byłam tylko córka Taty, to Synusiowi oboje pomagaliście, dla Niego traciliście zdrowie żeby mnie zostawić, to Jemu ufaliscie bezgranicznie i Jego oszczerstwa trafiały do Was bardziej niż to co ja miałam do powiedzenia. Czemu mnie urodziłaś? Po co? Dlaczego? Skoro i tak mnie nie kochałaś. Koniec był taki ze ja mając 21 lat straciłam Mamę chociaż teraz wiem że straciłam Cię wcześniej już wtedy gdy nie spełniałam Twoich oczekiwań, teraz mogę powiedzieć tylko ze im więcej ode mnie wymagaliscie tym stawałam się lepsza zaczęłam sama wymagać od siebie więcej i jestem najlepsza we wszystkim!

Dlaczego blog? Może to rodzaj terapii a może wyrzucenie wszystkiego co mnie boli przed śmiercią? Tak, śmiercią!Czy ktoś zastanawiał się na śmiercią? Kiedy przyjdzie? Jak to będzie wyglądało? Ja często się zastanawiam nie nad tym jak będzie to wyglądało a kiedy w końcu przyjdzie. Tak w końcu! Gdy Twoje życie nabiera smutnych barw i docierasz do jakiegoś stanu nazwanego depresja masz dość i zastanawiasz się nad śmiercią. Czy lepiej byłoby bez Ciebie, czy miałabyś spokój.
Zastanawiałam się też czemu nikt mnie nie kocha na tyle żeby zmienić mój świat i wtedy poznałam Pana M.- gbura, dupka i pedanta...